Buckfastbij

In de jaren 1920 nam in Engeland het aantal bijen sterk af door de tracheeënmijt (Isle of Wight disease). Broeder Adam van de Buckfast Abbey in Devon kreeg de opdracht een nieuwe bijensoort te ontwikkelen die resistent was tegen deze ziekte. De buckfastbij (Apis Mellifera hybrid) kwam na jaren onderzoek tot stand. Om te voorkomen dat de soort zich zou mengen met andere bijen werd de voorplanting uitgevoerd in een afgelegen vallei in Dartmoor. Vervolgens werd de soort gekruist met verschillende andere bijensoorten waaruit de buckfastbij is voortgekomen. De buckfastbij wordt vandaag de dag nog altijd gekweekt in de Buckfast abdij.

Buckfastbijen komen nu overal ter wereld voor en staan bekend om de enorme hoeveelheid honing die ze produceren. Ze zijn rustig rond mensen en hebben een goede resistentie tegen ziektes vergeleken met andere soorten. Het nadeel van deze soort is dat ze in de winter amper broeden en dat ze afhankelijker zijn van lentebloemen voor het aanleggen van hun voorraden. Wel doorstaan ze de winter goed en zijn het goede huishouders, wat betekent dat hun bijenkorf normaal gezien heel schoon is; dit verkleint de kans op ziektes.

Vanwege hun kalme aard is er minder rook nodig tijdens het inspecteren van de korf en het verzamelen van de honing. Buckfastbijen steken zelden. Wel kunnen de tweede en derde generatie soms agressieve bijen voortbrengen, mogelijk door het Afrikaanse honingbij-gen. Ze hebben een uitstekende reukzin en zullen ver en breed zoeken naar de beste pollen. Ook staan ze erom bekend andere korven te beroven.

gangbaar